Sisters are different flowers from the same garden..

Mijn zusje, mijn vriendin, mijn inspiratie en mijn trots. Een zusjes band is bijzonder en daarom vandaag deze kleine ode. Omdat het kan en omdat ze het verdient! :)

Ik heb één jonger zusje, zij is 3 jaar en precies 3 weken jonger dan ik ben.

Haar naam is Marissa Leonie. Ze is een ontzettend harde werker en carrièrejager binnen de hotellerie. Ook is ze, erg lief en vrolijk.. heel goed met cijfers, technische apparaten en in het steunen en helpen van de mensen waar ze van houdt.

Naast hier en daar een trekje, dezelfde haarkleur en glimlach, zijn we totaal twee verschillende personen. Water en vuur :). Ik denk dat juist daarom, we een hele goede en bijzondere zusjesband hebben. Het grootste verschil tussen ons, Maris is rustig en laat niet snel het achterste van haar tong zien en ik daarin tegen ben druk met mijn hart op mijn mouw.

THEN

Het krijgen van een zusje, was voor mij al druktemakertje en aandacht vrager even wennen. Dit hoor je vaak als het eerste kind er een broertje of zusje bij krijgt. Ik vond het erg leuk, maar moest wennen aan het feit dat ik niet meer alle aandacht kreeg.

Als baby en dreumes was Marissa al erg rustig en zelfstandig, zo kon mijn moeder toch nog die extra aandacht zo nu en dan aan mij geven. Als kleine zusjes waren we altijd maatjes, al deed ik zo nu en dan best lelijk tegen haar. Gelukkig hebben mijn ouders dit voor altijd vastgelegd op camera, thanks guys! haha.

Ik wilde mijn zusje altijd onder mijn hoede nemen, beschermen en dingetjes leren. Al was ik ook erg goed in haar plagen. Maris is een erg lief mensje en als peuter wilde ze dan ook niets anders als doen wat ik deed en ze geloofde alles wat haar grote zus haar vertelde. Hier kon ik met mijn grote fantasie nog wel eens een streek mee uithalen.

Zo heb ik haar eens wijsgemaakt, dat de dobbers aan de boten van de Efteling attractie het Fata morgana.. doden biggetjes waren die hielpen om de boot boven water te houden. Hierna vond Maris het maar eng om in het bootje te zitten, wat een kleine bengel was ik! Hahaha, oepsie.

NOW

Inmiddels zijn we volwassen jonge dames, die samen een hoop hebben meegemaakt en doorstaan. We wonen niet meer in hetzelfde huis, zelfs niet in de zelfde stad, maar de sterke band zal nooit veranderen.

We kunnen wel eens botsen in onze manier van denken en bepaalde omstandigheden aanpakken. Maar ruzie hebben we eigenlijk nooit. Ook wil ik haar nog altijd graag beschermen en ben ik een onwijs trotse grote zus. Ik bewonder haar kracht, sterke wil en doorzettingsvermogen iedere dag weer.

Lieve Missie, bedankt voor het zijn van mijn kleine stoere zusje waar ik altijd op kan rekenen. Ik hou van jou en ben super trots op wat je allemaal doet en kunt! x Jezus! ;)